dinsdag 5 juli 2016

Een fijn weerzien dankzij een bloedende schoonvader

Zo. Vandaag was ik opeens weer eens op de tuin. En niet omdat ik wilde gaan tuinieren. Ik was op zoek naar mijn EHBO-setje omdat mijn schoonvader bij het klussen in ons nieuwe huis zichzelf lelijk in zijn hand had gesneden. Nergens nog pleisters in het huis, maar wel een danig bloedende schoonvader. 

Ik probeerde eerst nog de snee te verbinden met EHBO-materialen die ik vond in mijn Duitse auto (standaard meegeleverd in de kofferbak), maar die waren duidelijk meer gericht op enorm zware ongevallen dan op huis-tuin-en-keukenongelukjes. Ik bedoel; ik had de beschikking over enorme drukverbanden, drie mitella's, hechtdraad, een metaalschaar én een tweepersoons brancard, maar één lullig pleistertje? Ho maar. Tot zover de Duitse gründlichkeit.

Dus! Ik reed met al mijn kindertjes in diezelfde Duitse auto linea recta naar mijn tuinschuur, alwaar mijn privé-verzameling pleisters toch maar stond te verstoffen. 


Daar aangekomen raakte ik nogal afgeleid door 'mijn' tuin. Het ís tenslotte nog steeds mijn tuin, ook al ben ik er al een half jaar niet meer mee in de weer geweest. Maar de basis is nog steeds te gek, hoor. En dankzij de natte zomer en de goede zorgen van mijn buurmannen stond de tuin te shinen als een malle. 


Ik was onder de indruk. Ik neem aan dat iemand een nieuw zakje wilde bloemenmix heeft rondgestrooid bij het speelhuisje. Ik kan me namelijk bijna niet voorstellen dat mijn bloemen van vorig jaar zichzelf zó goed hebben uitgezaaid. Hoewel de bloemen me wel erg bekend voorkwamen. De usual suspects:


Gezellig hè? En ook mijn artisjokken gaan nog steeds als de brandweer. Ik weet niet of ik ze ook mag plukken. De buurmannen lijken me niet echt types die graag artisjokken eten. En...Het is mijn plant. Maar zíj hebben er voor gezorgd. Hm. Moeilijk. Het lijkt me toch niet netjes om ze zomaar mee te nemen. Straks denken ze dat ze bestolen zijn. Wat zegt de moestuinetiquette in deze kwestie? 
Intussen was ik mijn bloedende schoonvader straal vergeten en negeerde ik ook mijn oudste dochter die ik gewoon in haar autostoel had laten zitten. Ze wilde er uit en spelen met haar speelhuisje. En ik maar roepen: 'Nee liefie, mama kijkt alleen maar hééél even rond op de tuin, ik kom zo, we gaan zo weer naar het nieuwe huis, echt, heus, we gaan zooohooo, hou je gemak, ik kom zo naar de auto, nee je mag niet spelen, kijk even of je babyzus nog slaapt, we gaan echt zo weer weg, mama maakt alleen een paar foto's...' etc etc.


Hopsakee. Kijk dan wat een korenbloemen. Love it.

Maar het allermooiste was wel mijn mini-appelboompje. Ongeveer zes jaar geleden gekregen van mijn beste vriendin. Toen was het een stok in een pot. En dat bleef het boompje ook vrij lang, tot ik hem vorig jaar in de moestuin zette. (eigenlijk mag je geen hoogstamfruitbomen planten, maar dit was zo'n lullig klein dingetje dat ik het wel aandurfde)

Vorig jaar had ik opeens bloesem. En verder niks. De bloemetjes verdorden en dat was dat. Maar nú! Mensenkinderen. 

ER ZITTEN APPELS AAN. 
ECHTE APPELS.

Zes lange jaren zorg ik al voor die rottige appeltak en nu ik er éven niet bij kan zijn gaat meneertje appelboom opeens appels maken. 

De lul.

Groe(n)tjes!

PS: mijn schoonvader was erg blij met de pleisters en leeft gewoon nog.