vrijdag 12 februari 2016

Dag tuin...(voor nu dan)

Het is gedaan. Ik heb de tuinbuurmannen gevraagd of ze mijn tuin komend jaar willen delen. En dat willen ze wel. Morgen heb ik afgesproken met ze, en gaan we even bespreken hoe of wat. Ik wil namelijk nog wel een stukje houden voor wat wilde bloemen en ik wil ook mijn aardbeien kunnen plukken. Of ze daarmee akkoord gaan? We gaan het merken. 

Vandaag dus nog maar even gaan tuinieren want ik wilde het wel een béétje toonbaar achterlaten. Dat viel verdorie nog niet mee. Echt suuuperdrassig en modderig was het. Toch het venkelveldje (leuk woord) gerooid en de laatste wortelen er uit getrokken. 
doei doei
Nooit geweten dat venkel zulke dikke stugge wortels heeft. Allememaggies, wat een geklooi. Overigens waren de bewoners van de venkel niet heel blij met mij. Deze dikke pier wist niet wat hem overkwam!
regenworm
Toch wel weer mooi om te zien dat er werkelijk geen hond op het complex was. Compleet uitgestorven. Dit illustreert mijn argument dat ik heus wel op mijn tuin kom, maar op andere tijden dan de goegemeente.
niemand
Je kunt op deze foto ook duidelijk zien dat de meeste mensen braaf hun tuin spitten en elk jaar van voren af aan beginnen. Ik vind dat gek. Ik heb vorig jaar nagedacht over een indeling en daar was ik tevreden mee. Waarom zou ik alles om willen gooien en compleet opnieuw willen beginnen? Maar ik kan me wel voorstellen dat mensen mijn tuin rommelig vinden, als je hem vergelijkt met een kaal stuk grond. 


Ik wilde nog nadenken over de juiste soort mulch, maar dat laat ik nu maar gewoon. De buren willen dat toch niet, en die gaan de boel waarschijnlijk toch omspitten. 

Ook wel apart om te zien dat iemand al de resten van mijn pompoenveldje had verwijderd:
hier stonden ooit mijn pompoenen
Ik vind dit op zich wel het bewijs dat er geen onkruid groeit op de plek waar ik de dode planten had laten liggen. Degene die het weg heeft gehaald moet er nu gaan wieden en alles. En mist de voedingsstoffen die uit de half vergane stronken waren gekomen.

boerenkool
Dit keer ben ik niet vergeten om een foto te maken van de boerenkool. Meteen ook maar wat geoogst. 
hop. in de kofferbak er mee
En ook nog wat palmkool meegenomen voor de volledigheid, want ja, ik was er nou toch. Ik heb niet de bloeiende cavolo nero meegenomen. Kijk nou wat een gezellige bloemetjes!
palmkool / cavolo nero

Nou, en verder heb ik wat achtergebleven bieten gerooid, wat takken op een grote hoop gegooid en nog wat stenen en frutsels weggegooid. De spruitkool er uit gerukt en in de composthoop gestampt, dat werk. 
Kan ik morgen tegen de buurmannen zeggen dat ik niet helemaal niks heb gedaan. 

Oh, en ik had me vergist toen ik zei dat er verder niemand op het complex was, want toen ik door de poort reed en het hek op slot had gedaan zag ik dat ik een meneer had ingesloten. Die dat redelijk sportief opvatte door mij een compliment te geven over het feit dat ik überhaupt bereid was het hek op slot te doen. (want dat deed verder niemand, zei hij)

Dus. Meneer bevrijd en toen naar huis gereden met een kofferbak vol boerenkool en een bezwaard gemoed. Het tuinseizoen staat op het punt van beginnen en ik sluit het juist af. Niet voor eeuwig, maar het voelt rot om mijn 'kindje' zomaar af te staan. Tegelijkertijd merkte ik vandaag weer hoe zwaar het fysiek is om te tuinieren. Dit is gewoon de beste oplossing nu. 
En om met de beroemde Oostenrijkse wijsgeer Arnold Schwarzenegger te spreken:

I'll be back.



woensdag 10 februari 2016

Op mijn moestuinzieltje getrapt

Gisteravond werd ik gebeld door het bestuur van de Volkstuinders Vereniging. Of ik even tijd had. Ja hoor, zei ik, kom maar op. 

Nou. Ze hadden een algemene ledenvergadering gehad en daar was uit gebleken dat er mensen zijn die zich afvroegen of ik mijn tuin wel goed genoeg bijhield. Dat het 'sommige mensen' was opgevallen dat er nog niet gespit was en dat er nog van alles stond. De (overigens erg aardige) meneer die mij belde was naar aanleiding van die vragen ook even gaan kijken en was van mening dat het inderdaad een beetje een zooitje was. (niet zijn woorden, maar mijn interpretatie daarvan)

Of ik nog van plan was te gaan tuinieren. En of ik überhaupt wel eens getuinierd had, want van de zomer vonden ze het ook maar een rommeltje. En er waren wat klachten geweest (afgelopen zomer al) over mijn tuin en onkruid. 


augustus 2015


'Oh!' Zei ik verbaasd, aangezien ik alle tuininspecties gewoon was doorgekomen zonder kleerscheuren. 'Dat had ik dan afgelopen zomer eigenlijk wel even willen horen, in plaats van nu, in februari!'

Ja, nou...jaaa, zó erg was het nou ook weer niet geweest, maar toch. Men wilde weten wat mijn bedoelingen waren met die tuin, want ze hadden toch niet de indruk dat ik er veel naar omkeek. Veel leden wisten niet wie ik was en ze hadden me zelden of nooit gezien. 

Toen brak mijn klomp. (Om maar even in tuiniertermen te blijven)
augustus 2015


Dat mijn tuin niet gespit is, dat klopt. 
Dat er nog van alles op staat, klopt ook. De boerenkool en palmkool heb ik inderdaad nog niet geoogst. 
Dat er de afgelopen tijd niet heel veel aan de tuin is gedaan, klopt ook. 
Maar dat ik vorig jaar afwezig ben geweest klopt pertinent niet! Natuurlijk niet, zou ik zelfs zeggen. 
juni 2015


Ik vertelde de meneer aan de telefoon dat ik mijn tuin afgelopen jaar expres zo had ingericht omdat ik dat mooier vind dan strakke rijtjes. Het is verdorie geen akker, maar een tuin waar ik me lekker in wil voelen. Met bloemen, stoeltjes, speelgoed en een inrichting die ík leuk en handig vind. 

Ik vertelde dat de (oude) tuinmannen om me heen mij toen al regelmatig hoofdschuddend zaten aan te kijken, maar dat ze toch verbaasd waren dat ik prachtige aardbeien, heerlijke kool en fantastische bonen kon oogsten. 
juli 2015


Ik vertelde de meneer aan de telefoon dat ik dusdanig betrokken was bij mijn tuin dat ik er een blog over schrijf, én dat er zelfs een heuse televisieserie over gemaakt was. Kijk zelf maar! Nou. Van die hele serie had ie nog nooit gehoord. Dan weten we ook meteen hoe de onderlinge communicatie in het bestuur gaat. (Slecht, want ik heb het meerdere keren gemeld en tijdens de opnames kwam de secretaris ook nog langs.) 


augustus 2015


Toen vertelde ik dat ik niet geloof in spitten. (En hoorde ik aan de andere kant van de lijn iemand z'n klomp breken.) Dat ik veel had gelezen over natuurlijk moestuinieren en dat je het bodemleven compleet naar z'n grootje helpt door al dat woeste gespit. 

Ook van mulchen had deze meneer nog nooit gehoord. NOG NOOIT. Nou vraag ik je. Lees eens een boek! Koop eens een tijdschrift! Kijk eens op internet!

Al met al moest ik er hard van zuchten. 

Het gesprek eindigde met mijn belofte dat ik mensen zou zoeken die mij dit jaar konden helpen met de tuin, aangezien ik nu toch wel erg dik en zwanger ben en ik zelf ook wel inzie dat ik de tuin niet kan bijhouden zoals ik zou willen. Bukken gaat al lastig, dus dan weet je het wel.

Ik heb veel nagedacht over dit telefoongesprek. Ik heb de (nog steeds heel aardige) meneer er hopelijk van kunnen overtuigen dat mijn stijl van moestuinieren nou eenmaal wat wilder en natuurlijker is dan die van mijn gepensioneerde mannelijke mede-tuinders. Maar dat ik niet achterlijk of ongeïnteresseerd ben en wel degelijk nadenk over wat ik waar en wanneer neerzet. 


september 2015


Het zit me erg dwars dat er mensen zijn die achter mijn rug om over me lullen en klagen op vergaderingen. Ik snap dat mijn tuinburen niet willen dat er manshoog onkruid staat. Heus. Dat snap ik. Maar dat is ook nooit het geval geweest!

Volgens mij is dit een duidelijk gevalletje cultuurclash. De bevolking van ons stadje vergrijst in hoog tempo en de volkstuin is hier nog typisch een hobbyplek voor oudere mannen. Ik heb het afgelopen jaar althans geen dames alleen op de tuin gezien. Heel af en toe iemands echtgenote die wat kwam oogsten of haar man iets te drinken kwam brengen. 

Tja, en dan val je als 'jonge' (vergeleken met hen dan hè) vrouw met eigen ideeën zwaar uit de toon. Een vrouw die chioggiabieten zet, rucola en dragon kweekt en zes soorten buitenissige tomaten. Een vrouw die in februari al (!!!) tuinbonen zaait. Die bloemen net zo belangrijk vindt als groenten! Die zich verdiept in moderne technieken! Die overal foto's van maakt! Te bizar voor woorden natuurlijk. 


juli 2015


Ik vind het typisch dat mij wordt verweten dat ik niet zichtbaar genoeg aanwezig ben geweest het afgelopen jaar. Als ik op stralende zondagmorgens heerlijk aan de slag ging was er verder niemand op het hele complex. Dan zaten alle pensionado's heerlijk met de krant op de bank, of zaten ze in de kerk. Geen wonder, want zij hebben de rest van de week alle tijd van de wereld. 

Want nee, ík ben niet in de gelegenheid om op doordeweekse ochtenden lekker te komen rommelen. Ik werk vijf dagen per week. Ik heb ook een kind en een man en een huishouden. De tuin slokte toch behoorlijk veel tijd op en het zit me dwars dat dat in andermans ogen kennelijk niet voldoende was. 


juni 2015


Al die tijd dat ik trots op die tuin was en op mezelf, waren er mensen die zich kapot zaten te ergeren aan me. Die ongevraagd dingen uit de grond gingen trekken, die ongevraagd mijn gras begonnen te maaien (voor de helft!), die mijn courgettes weg smeten, die bij het bestuur gingen miepen over mijn tuinierstijl. 


Nou, zo snel geef ik het niet op hoor. Hoewel ik vandaag -ondanks mooi weer- geen zin had om naar de tuin te gaan. Ik ben een beetje op mijn moestuinzieltje getrapt. Gaat wel weer over. 
10 februari 2015



Groe(n)tjes!







woensdag 3 februari 2016

Ik ben veel te dik voor de tuin

Zoooo....na maanden afwezigheid eindelijk weer eens op de tuin geweest. Ik durfde al een hele tijd niet meer, omdat ik vreesde voor okselhoog onkruid en ander onheil. Maar toen ik me laatst (als enige) op het complex begaf viel het me eigenlijk best mee. 
januari 2016

Ik vond nog wel wat resten van het omgekomen plastic kasje (die groene buizen), maar het zag er beter uit dan een jaar geleden. Want op 1 januari had ik de tuin precies een jaar. (hoera) Hieronder een foto van hoe het tóen was. 
januari 2015: er lag nog sneeuw!
Ik heb nog steeds niemand gecharterd om mijn tuin een beetje te beheren in de tijd dat ik zwanger en dik op de bank lig. Het viel me nu al op dat ik met 24 weken zwangerschap al behoorlijk wat moeite had met bukken enzo. Zo probeerde ik de doorgeschoten venkel uit de grond te rukken, maar die stronken bleken behoorlijk vasthoudend. Ik moest het opgeven. 
frambozenmummies
Gelukkig kan ik nog wel snoeien. Even de frambozen- en de bessenstruiken een lesje geleerd!

voor
Hatseflats.
na
De takken ruim ik niet op hoor. Ik denk dat er nog best wel beestjes zijn die in die chaos willen wonen in de winter. Bovendien zie ik het nu nog als handige bodembedekking. 

Gelukkig waren er ook nog dingen die niet volledig dood of verrot waren. Met dank aan El Niño, de opwarming van de aarde of wat dan ook...

Halló?! Hoe leuk zijn deze bloemetjes midden in de winter? De foto is nog wat raar. Niet helemaal scherp op de plekken waar ik dat wil, want ik heb een nieuwe telefoon waar ik nog wat aan moet wennen. 

Verder stond de boerenkool er werkelijk fantastisch bij. Zo fantastisch dat ik vergeten ben een foto te maken. Dan maar een foto van de palmkool/cavolo nero. Want die was ook heel mooi. 
bloemetjes?

Ik vermoed dat deze palmkool bloemetjes gaat maken. Ik heb er absoluut geen verstand van, maar dat gevoel heb ik gewoon. Hij ziet er ook een beetje uit als een kerstboom, vergeleken met de andere palmkolen.

In mijn schuur was het alles behalve feest. Ik heb daar standaard een winter/werkjas hangen, én het tuinbroekje van mijn dochter. Nu blijkt de schuur enigszins lek te zijn. Een pietsie maar hoor. In ieder geval genoeg om de luchtvochtigheid ideaal te laten zijn voor de aangroei van schimmels. Afijn, dit was de voering van mijn jas:

ieuwww
En zó zag het kindertuinpakje er uit. 
ieuwwww
Gelukkig is alles er in de wasmachine wel gewoon uit gegaan. Maar vies was het wel!
spruiten
Intussen gaat de spruitkool ook lekker zijn eigen gang. De bovenste spruiten zijn zo groot als kindervuisten. De onderste spruiten zijn dusdanig ver heen dat ze nu zèlf spruitjes krijgen. Ja, echt! Hoe ik het voor elkaar heb gekregen is mij ook een raadsel.

En misschien had ik de artisjokken ook wat beter in de gaten moeten houden. 


En zo blijven we maar aanmodderen in die tuin. (Op dit moment letterlijk.) 

Groe(n)tjes!