woensdag 26 oktober 2016

Jammer maar helaas...Tuin opgezegd!

Dit is een blogje in de categorie: Ik hoopte dat ik hem niet zou hoeven schrijven. Ik heb namelijk mijn moestuinhuur opgezegd per 1 januari. Dat betekent dat mijn moestuiniercarrière in de kiem gesmoord wordt (snappie? haha). 

Het was een mooi jaar. Dat sowieso. Ik heb superveel geleerd en echt ontdekt dat ik een passie heb voor (moes)tuinieren. Ik blijk redelijk groene vingers te hebben en ik kan uuuuuren lullen over allerlei tuinzaken. De tuin was echt míjn domein, waar ik lekker kon doen wat ík juist achtte. Dat is goed voor mijn zelfvertrouwen geweest.

Toen ik begon met de tuin had ik een rottige tijd achter de rug, met een miskraam, een daaropvolgende operatie en veel verdriet. In december verloor ik ons kindje en in januari kreeg ik de tuin. Je kunt wel zeggen dat die plek mijn redding is geweest. Niet dat ik er anders aan onderdoor gegaan was, maar het was erg fijn om me bezig te kunnen houden met het opbouwen van een tuin, het laten groeien van dingen, het merken dat het leven altijd een manier vindt om zichzelf in stand te houden. 

Ik heb heerlijk genoten van het buiten zijn, het wroeten in de aarde en het zien groeien en bloeien van planten. Fysiek bezig zijn, wegdromen, oplossingen verzinnen voor praktische problemen, knutselen, ontwerpen, zaaien, wieden, plukken, redden wat er te redden valt, snoeien, snijden, oogsten....

Nu wacht de stomme taak om de boel over te dragen aan een nieuwe huurder. Het speelhuisje is verkocht, de kapotgewaaide plastic kas moet hoognodig naar de stort. Ik moet iets verzinnen voor de zandbak met speeltjes. Ik moet mijn tuingereedschap overhevelen naar onze nieuwe schuur (bij het huis). Opruimen is niet mijn hobby. 

En dan is het ook nog eens opruimen omdat je afscheid moet nemen van iets waar je behoorlijk veel van houdt. Dat is helemááál stom. Al met al word ik er best mistroostig van. Ik was zo tevreden met mijn plekkie, mijn plannen en mijn plantjes. Mijn oogst was me lief en zelfs de mislukkingen vond ik wel wat hebben. Dat ik er nu afscheid van moet nemen gaat me aan het hart. 

Ik hoop dat ik op een later punt in mijn leven wel de tijd krijg voor eindeloos friemelen in een moestuin, maar nu gaat het even niet. Met een baby, een kleuter, een man, een nieuw huis en een nieuwe tuin, een fulltime baan en gewoon de rest van mijn leven kan ik met goed fatsoen geen tijd vrij maken voor het onderhoud van de moestuin. Dan wordt het een verplichting, een vervelende bijzaak. En dat wil ik niet. Ik wil me ergens heerlijk in kunnen verliezen. Niet tuinieren onder tijdsdruk. 

We gaan de postzegeltuin bij ons huis komende lente omtoveren in een groene oase. Daar verheug ik me erg op. Maar zo 'eigen' als tuintje nummer 94 was zal het nooit worden denk ik.