Jammer maar helaas...Tuin opgezegd!

Dit is een blogje in de categorie: Ik hoopte dat ik hem niet zou hoeven schrijven. Ik heb namelijk mijn moestuinhuur opgezegd per 1 januari. Dat betekent dat mijn moestuiniercarrière in de kiem gesmoord wordt (snappie? haha). 

Het was een mooi jaar. Dat sowieso. Ik heb superveel geleerd en echt ontdekt dat ik een passie heb voor (moes)tuinieren. Ik blijk redelijk groene vingers te hebben en ik kan uuuuuren lullen over allerlei tuinzaken. De tuin was echt míjn domein, waar ik lekker kon doen wat ík juist achtte. Dat is goed voor mijn zelfvertrouwen geweest.

Toen ik begon met de tuin had ik een rottige tijd achter de rug, met een miskraam, een daaropvolgende operatie en veel verdriet. In december verloor ik ons kindje en in januari kreeg ik de tuin. Je kunt wel zeggen dat die plek mijn redding is geweest. Niet dat ik er anders aan onderdoor gegaan was, maar het was erg fijn om me bezig te kunnen houden met het opbouwen van een tuin, het laten groeien van dingen, het merken dat het leven altijd een manier vindt om zichzelf in stand te houden. 

Ik heb heerlijk genoten van het buiten zijn, het wroeten in de aarde en het zien groeien en bloeien van planten. Fysiek bezig zijn, wegdromen, oplossingen verzinnen voor praktische problemen, knutselen, ontwerpen, zaaien, wieden, plukken, redden wat er te redden valt, snoeien, snijden, oogsten....

Nu wacht de stomme taak om de boel over te dragen aan een nieuwe huurder. Het speelhuisje is verkocht, de kapotgewaaide plastic kas moet hoognodig naar de stort. Ik moet iets verzinnen voor de zandbak met speeltjes. Ik moet mijn tuingereedschap overhevelen naar onze nieuwe schuur (bij het huis). Opruimen is niet mijn hobby. 

En dan is het ook nog eens opruimen omdat je afscheid moet nemen van iets waar je behoorlijk veel van houdt. Dat is helemááál stom. Al met al word ik er best mistroostig van. Ik was zo tevreden met mijn plekkie, mijn plannen en mijn plantjes. Mijn oogst was me lief en zelfs de mislukkingen vond ik wel wat hebben. Dat ik er nu afscheid van moet nemen gaat me aan het hart. 

Ik hoop dat ik op een later punt in mijn leven wel de tijd krijg voor eindeloos friemelen in een moestuin, maar nu gaat het even niet. Met een baby, een kleuter, een man, een nieuw huis en een nieuwe tuin, een fulltime baan en gewoon de rest van mijn leven kan ik met goed fatsoen geen tijd vrij maken voor het onderhoud van de moestuin. Dan wordt het een verplichting, een vervelende bijzaak. En dat wil ik niet. Ik wil me ergens heerlijk in kunnen verliezen. Niet tuinieren onder tijdsdruk. 

We gaan de postzegeltuin bij ons huis komende lente omtoveren in een groene oase. Daar verheug ik me erg op. Maar zo 'eigen' als tuintje nummer 94 was zal het nooit worden denk ik. 

Een fijn weerzien dankzij een bloedende schoonvader

Zo. Vandaag was ik opeens weer eens op de tuin. En niet omdat ik wilde gaan tuinieren. Ik was op zoek naar mijn EHBO-setje omdat mijn schoonvader bij het klussen in ons nieuwe huis zichzelf lelijk in zijn hand had gesneden. Nergens nog pleisters in het huis, maar wel een danig bloedende schoonvader. 

Ik probeerde eerst nog de snee te verbinden met EHBO-materialen die ik vond in mijn Duitse auto (standaard meegeleverd in de kofferbak), maar die waren duidelijk meer gericht op enorm zware ongevallen dan op huis-tuin-en-keukenongelukjes. Ik bedoel; ik had de beschikking over enorme drukverbanden, drie mitella's, hechtdraad, een metaalschaar én een tweepersoons brancard, maar één lullig pleistertje? Ho maar. Tot zover de Duitse gründlichkeit.

Dus! Ik reed met al mijn kindertjes in diezelfde Duitse auto linea recta naar mijn tuinschuur, alwaar mijn privé-verzameling pleisters toch maar stond te verstoffen. 

Daar aangekomen raakte ik nogal afgeleid door 'mijn' tuin. Het ís tenslotte nog steeds mijn tuin, ook al ben ik er al een half jaar niet meer mee in de weer geweest. Maar de basis is nog steeds te gek, hoor. En dankzij de natte zomer en de goede zorgen van mijn buurmannen stond de tuin te shinen als een malle. 

Ik was onder de indruk. Ik neem aan dat iemand een nieuw zakje wilde bloemenmix heeft rondgestrooid bij het speelhuisje. Ik kan me namelijk bijna niet voorstellen dat mijn bloemen van vorig jaar zichzelf zó goed hebben uitgezaaid. Hoewel de bloemen me wel erg bekend voorkwamen. De usual suspects:

Gezellig hè? En ook mijn artisjokken gaan nog steeds als de brandweer. Ik weet niet of ik ze ook mag plukken. De buurmannen lijken me niet echt types die graag artisjokken eten. En...Het is mijn plant. Maar zíj hebben er voor gezorgd. Hm. Moeilijk. Het lijkt me toch niet netjes om ze zomaar mee te nemen. Straks denken ze dat ze bestolen zijn. Wat zegt de moestuinetiquette in deze kwestie? 

Intussen was ik mijn bloedende schoonvader straal vergeten en negeerde ik ook mijn oudste dochter die ik gewoon in haar autostoel had laten zitten. Ze wilde er uit en spelen met haar speelhuisje. En ik maar roepen: 'Nee liefie, mama kijkt alleen maar hééél even rond op de tuin, ik kom zo, we gaan zo weer naar het nieuwe huis, echt, heus, we gaan zooohooo, hou je gemak, ik kom zo naar de auto, nee je mag niet spelen, kijk even of je babyzus nog slaapt, we gaan echt zo weer weg, mama maakt alleen een paar foto's...' etc etc.

Hopsakee. Kijk dan wat een korenbloemen. Love it.

Maar het allermooiste was wel mijn mini-appelboompje. Ongeveer zes jaar geleden gekregen van mijn beste vriendin. Toen was het een stok in een pot. En dat bleef het boompje ook vrij lang, tot ik hem vorig jaar in de moestuin zette. (eigenlijk mag je geen hoogstamfruitbomen planten, maar dit was zo'n lullig klein dingetje dat ik het wel aandurfde)

Vorig jaar had ik opeens bloesem. En verder niks. De bloemetjes verdorden en dat was dat. Maar nú! Mensenkinderen. 

ER ZITTEN APPELS AAN. 
ECHTE APPELS.

Zes lange jaren zorg ik al voor die rottige appeltak en nu ik er éven niet bij kan zijn gaat meneertje appelboom opeens appels maken. 

De lul.

Groe(n)tjes!

PS: mijn schoonvader was erg blij met de pleisters en leeft gewoon nog. 

Bevallen!

Haaaiii!

Als je je afvraagt waarom het hier zo stil is de laatste tijd kun je hier klikken voor de logische verklaring.... Ik  heb eind mei het leven mogen schenken aan een prachtige dochter! 

Voor foto's en updates kun je dus terecht op kindhuistuin.com.

Groe(n)tjes!

Tuinierberichten!

Hai lieve lezert, ik heb op mijn nieuwe blog www.kindhuistuin.com zowaar iets geschreven over tuinieren: Plannen en plantjes

Er moet namelijk een nieuwe tuin ingericht worden, bij ons nieuwe huis. Nu een vierkante dorre vlakte met grijze tegels, volgend jaar hopelijk een heerlijk groen paradijs.

Het is zeker geen grote tuin en hij ligt op het noordwesten. Er moeten kindertjes in kunnen spelen en moeders (ik dus) moet zich kunnen uitleven op de beplanting. Veel bloemen, veel kleur, een mooie boom? Een stukje moes?

En dan hebben we ook nog een voortuintje waar wat mee 'moet'. Die ligt heel de dag pal in de zon en zou dus lekker veel Mediterrane beplanting moeten kunnen hebben. En een bankje dat lekker zit zodat ik me daar met een kopje koffie (en de baby) kan installeren terwijl mijn dochter op straat speelt. 

Ik zou het leuk vinden als je wilt meedenken over het aanleggen van een 'echte' (sier)tuin op een klein oppervlak. Do's en Don'ts, zeg maar. Tips kun je kwijt op het nieuwe blog, hier natuurlijk en via de mail: ikmoestuinieren@gmail.com

Groe(n)tjes!

PS: inmiddels 40 weken en 3 dagen zwanger, nog geen baby dus

Een nieuw soort blog!

Hai! 
Wat leuk dat je af en toe nog eens komt koekeloeren op dit blog. Zoals je in vorige blogposts kon lezen staat het moestuinieren bij mij op dit moment op een laag pitje. 

Ik ben namelijk hoogzwanger en druk bezig met het voorbereiden van een verhuizing. 

En daar ben ik een nieuw blog over begonnen: 

kindhuistuin.com

Ik nodig je van harte uit om daar al mijn doldwaze (...) avonturen verder te volgen.

In het nieuwe blog gaat ook getuinierd worden, aangezien de tuin bij het nieuwe huis er zó uitziet:

Juist, Aleen maar tegels. En dat kan natuurlijk he-le-maaaaaal niet. In mijn optiek dan hè, want heel veel mensen zouden enorm in hun nopjes zijn met zo'n keurig bestraat geheel dat geen onderhoud vergt. 

Kortom: Spanning en sensatie!!
Komt dat zien, komt dat zien. 

Groe(n)tjes!

Even kijken of het allemaal wel goed gaat...

Gisteren fietste ik met de kleine achterop richting de supermarkt toen zij opeens vroeg of we niet even naar de tuin konden. Ik merkte aan mezelf dat ik dat eigenlijk niet zo zag zitten. Ik heb niet voor niks de tuin overgedragen aan de buurmannen. Ik wilde wel nog wat bloemen zaaien, maar ik durf niet zo goed. Het voelt niet meer als 'mijn' tuin. 

Maar mijn dochter ziet het nog wel als 'onze' tuin en daar heeft ze gelijk in, natuurlijk. Haar zandbak en speelhuisje staan er tenslotte nog, ik heb de sleutel van de schuur en het hek en ik heb de huur netjes betaald.

Het was een prachtige dag en ik vond dat ik mezelf er maar even overheen moest zetten. Dus wij naar die tuin. En er was weer eens bijna niemand op het complex bezig. Maar 'onze' moestuin lag er bijzonder netjes bij. Kaal. Maar netjes. 

Mijn loopgeulen zijn zo goed als verdwenen. De meeste vaste plantjes hebben ze laten staan. De stapel takken tussen de bessenstruiken (die ik daar expres had neergelegd tegen het onkruid en voor de beestjes) is verdwenen. 

Zucht.
Het voelde echt niet meer als mijn tuin. Ik heb er op dit moment gewoon niks te zoeken. Ik kan niks en ik heb er geen energie meer voor. 

34 weken zwanger

En ik ben natuurlijk wanstaltig dik. 
Afijn. Mijn dochter had geen last van dit soort deprimerende gevoelens, die vond het fantastisch om weer even terug te zijn.

Ze ging heerlijk rommelen met een emmer modderwater, rondjes rennen over de looppaden en was volkomen in haar element. 
Ik voelde me daarentegen volkomen overbodig en wilde weg. Er viel nog geen onkruidje uit de grond te trekken. De buurmannen waren flink tekeer gegaan. Allerlei klussen waar ik al maanden tegenaan liep te hikken hebben ze aangepakt. Zelfs áchter het schuurtje zag het er fantastisch uit.

Zo netjes is het dus echt nog nooit geweest. Ongelooflijk. Het is bijna gênant, zo aangeharkt als het nu is. Het was namelijk één grote woestenij, met een kruiwagen vol tuinafval, overal hoog gras en brandnetels.

Ik stel me zo voor dat de buurmannen vloekend en tierend aan de slag zijn gegaan met die bende. Zo zou ik het gedaan hebben namelijk. Maar misschien is dit één en al projectie en vonden ze het geen enkel probleem. 

Wat ik ook apart vond was dat de narcissen het dit jaar wèl doen. Komt vast door alle goede zorgen. Die narcissen hebben gewoon een hekel aan mij gehad vorig jaar. Grrmbl. 
Deze plant blijkt de beste koop van het hele jaar te zijn geweest:

Continue mooie paarse blommen. Ik weet even helemaal niet meer hoe dit plantje heet (zwangerschapsdementie), maar áls je het ergens tegenkomt: KOPEN!
Ook de artisjok heeft de winter overleefd. Jeej! Blij mee.

Er zaten wel dikke slakken in, die heb ik eh... weggedaan. 
En er was nog een dapper bloemetje! Vond ik ook leuk om te zien. Het gaat wel goed komen met die tuin dit jaar. 

Alleen niet met mij erbij. Ik ben hoogzwanger, nu met verlof (hard nodig) en we hebben drie weken geleden ons huis verkocht en een week later een nieuw huis gekocht. Ik moet me richten op wat er allemaal te gebeuren staat in mijn leven en de moestuin echt loslaten. Dat vind ik best lastig, kun je het merken? 

In ons nieuwe huis heb ik straks een echte tuin. Sterker nog: Een voor- én een achtertuin. Het huis is lekker ruim, de tuin is best wel klein. Een compromis. Een groot huis met grote tuin kun je hier in de omgeving niet kopen met ons budget. 

Het is wel een uitdaging, want de huidige bewoners hebben deze postzegeltuin volgegooid met saaie tegels. Aan mij de schone taak om die betonnen bak na 1 juli om te toveren in een prachtige groene oase. Zin in! Misschien voer voor een nieuw blog?

Groe(n)tjes!

Dag tuin...(voor nu dan)

Het is gedaan. Ik heb de tuinbuurmannen gevraagd of ze mijn tuin komend jaar willen delen. En dat willen ze wel. Morgen heb ik afgesproken met ze, en gaan we even bespreken hoe of wat. Ik wil namelijk nog wel een stukje houden voor wat wilde bloemen en ik wil ook mijn aardbeien kunnen plukken. Of ze daarmee akkoord gaan? We gaan het merken. 

Vandaag dus nog maar even gaan tuinieren want ik wilde het wel een béétje toonbaar achterlaten. Dat viel verdorie nog niet mee. Echt suuuperdrassig en modderig was het. Toch het venkelveldje (leuk woord) gerooid en de laatste wortelen er uit getrokken. 

doei doei

Nooit geweten dat venkel zulke dikke stugge wortels heeft. Allememaggies, wat een geklooi. Overigens waren de bewoners van de venkel niet heel blij met mij. Deze dikke pier wist niet wat hem overkwam!

regenworm

Toch wel weer mooi om te zien dat er werkelijk geen hond op het complex was. Compleet uitgestorven. Dit illustreert mijn argument dat ik heus wel op mijn tuin kom, maar op andere tijden dan de goegemeente.

niemand

Je kunt op deze foto ook duidelijk zien dat de meeste mensen braaf hun tuin spitten en elk jaar van voren af aan beginnen. Ik vind dat gek. Ik heb vorig jaar nagedacht over een indeling en daar was ik tevreden mee. Waarom zou ik alles om willen gooien en compleet opnieuw willen beginnen? Maar ik kan me wel voorstellen dat mensen mijn tuin rommelig vinden, als je hem vergelijkt met een kaal stuk grond. 

Ik wilde nog nadenken over de juiste soort mulch, maar dat laat ik nu maar gewoon. De buren willen dat toch niet, en die gaan de boel waarschijnlijk toch omspitten. 

Ook wel apart om te zien dat iemand al de resten van mijn pompoenveldje had verwijderd:

hier stonden ooit mijn pompoenen

Ik vind dit op zich wel het bewijs dat er geen onkruid groeit op de plek waar ik de dode planten had laten liggen. Degene die het weg heeft gehaald moet er nu gaan wieden en alles. En mist de voedingsstoffen die uit de half vergane stronken waren gekomen.

boerenkool

Dit keer ben ik niet vergeten om een foto te maken van de boerenkool. Meteen ook maar wat geoogst. 

hop. in de kofferbak er mee

En ook nog wat palmkool meegenomen voor de volledigheid, want ja, ik was er nou toch. Ik heb niet de bloeiende cavolo nero meegenomen. Kijk nou wat een gezellige bloemetjes!

palmkool / cavolo nero

Nou, en verder heb ik wat achtergebleven bieten gerooid, wat takken op een grote hoop gegooid en nog wat stenen en frutsels weggegooid. De spruitkool er uit gerukt en in de composthoop gestampt, dat werk. 

Kan ik morgen tegen de buurmannen zeggen dat ik niet helemaal niks heb gedaan. 

Oh, en ik had me vergist toen ik zei dat er verder niemand op het complex was, want toen ik door de poort reed en het hek op slot had gedaan zag ik dat ik een meneer had ingesloten. Die dat redelijk sportief opvatte door mij een compliment te geven over het feit dat ik überhaupt bereid was het hek op slot te doen. (want dat deed verder niemand, zei hij)

Dus. Meneer bevrijd en toen naar huis gereden met een kofferbak vol boerenkool en een bezwaard gemoed. Het tuinseizoen staat op het punt van beginnen en ik sluit het juist af. Niet voor eeuwig, maar het voelt rot om mijn 'kindje' zomaar af te staan. Tegelijkertijd merkte ik vandaag weer hoe zwaar het fysiek is om te tuinieren. Dit is gewoon de beste oplossing nu. 

En om met de beroemde Oostenrijkse wijsgeer Arnold Schwarzenegger te spreken:

I'll be back.

Op mijn moestuinzieltje getrapt

Gisteravond werd ik gebeld door het bestuur van de Volkstuinders Vereniging. Of ik even tijd had. Ja hoor, zei ik, kom maar op. 

Nou. Ze hadden een algemene ledenvergadering gehad en daar was uit gebleken dat er mensen zijn die zich afvroegen of ik mijn tuin wel goed genoeg bijhield. Dat het 'sommige mensen' was opgevallen dat er nog niet gespit was en dat er nog van alles stond. De (overigens erg aardige) meneer die mij belde was naar aanleiding van die vragen ook even gaan kijken en was van mening dat het inderdaad een beetje een zooitje was. (niet zijn woorden, maar mijn interpretatie daarvan)

Of ik nog van plan was te gaan tuinieren. En of ik überhaupt wel eens getuinierd had, want van de zomer vonden ze het ook maar een rommeltje. En er waren wat klachten geweest (afgelopen zomer al) over mijn tuin en onkruid. 

augustus 2015

'Oh!' Zei ik verbaasd, aangezien ik alle tuininspecties gewoon was doorgekomen zonder kleerscheuren. 'Dat had ik dan afgelopen zomer eigenlijk wel even willen horen, in plaats van nu, in februari!'

Ja, nou...jaaa, zó erg was het nou ook weer niet geweest, maar toch. Men wilde weten wat mijn bedoelingen waren met die tuin, want ze hadden toch niet de indruk dat ik er veel naar omkeek. Veel leden wisten niet wie ik was en ze hadden me zelden of nooit gezien. 

Toen brak mijn klomp. (Om maar even in tuiniertermen te blijven)

augustus 2015

Dat mijn tuin niet gespit is, dat klopt. 
Dat er nog van alles op staat, klopt ook. De boerenkool en palmkool heb ik inderdaad nog niet geoogst. 
Dat er de afgelopen tijd niet heel veel aan de tuin is gedaan, klopt ook. 
Maar dat ik vorig jaar afwezig ben geweest klopt pertinent niet! Natuurlijk niet, zou ik zelfs zeggen. 

juni 2015

Ik vertelde de meneer aan de telefoon dat ik mijn tuin afgelopen jaar expres zo had ingericht omdat ik dat mooier vind dan strakke rijtjes. Het is verdorie geen akker, maar een tuin waar ik me lekker in wil voelen. Met bloemen, stoeltjes, speelgoed en een inrichting die ík leuk en handig vind. 

Ik vertelde dat de (oude) tuinmannen om me heen mij toen al regelmatig hoofdschuddend zaten aan te kijken, maar dat ze toch verbaasd waren dat ik prachtige aardbeien, heerlijke kool en fantastische bonen kon oogsten. 

juli 2015

Ik vertelde de meneer aan de telefoon dat ik dusdanig betrokken was bij mijn tuin dat ik er een blog over schrijf, én dat er zelfs een heuse televisieserie over gemaakt was. Kijk zelf maar! Nou. Van die hele serie had ie nog nooit gehoord. Dan weten we ook meteen hoe de onderlinge communicatie in het bestuur gaat. (Slecht, want ik heb het meerdere keren gemeld en tijdens de opnames kwam de secretaris ook nog langs.) 

augustus 2015

Toen vertelde ik dat ik niet geloof in spitten. (En hoorde ik aan de andere kant van de lijn iemand z'n klomp breken.) Dat ik veel had gelezen over natuurlijk moestuinieren en dat je het bodemleven compleet naar z'n grootje helpt door al dat woeste gespit. 

Ook van mulchen had deze meneer nog nooit gehoord. NOG NOOIT. Nou vraag ik je. Lees eens een boek! Koop eens een tijdschrift! Kijk eens op internet!

Al met al moest ik er hard van zuchten. 

Het gesprek eindigde met mijn belofte dat ik mensen zou zoeken die mij dit jaar konden helpen met de tuin, aangezien ik nu toch wel erg dik en zwanger ben en ik zelf ook wel inzie dat ik de tuin niet kan bijhouden zoals ik zou willen. Bukken gaat al lastig, dus dan weet je het wel.

Ik heb veel nagedacht over dit telefoongesprek. Ik heb de (nog steeds heel aardige) meneer er hopelijk van kunnen overtuigen dat mijn stijl van moestuinieren nou eenmaal wat wilder en natuurlijker is dan die van mijn gepensioneerde mannelijke mede-tuinders. Maar dat ik niet achterlijk of ongeïnteresseerd ben en wel degelijk nadenk over wat ik waar en wanneer neerzet. 

september 2015

Het zit me erg dwars dat er mensen zijn die achter mijn rug om over me lullen en klagen op vergaderingen. Ik snap dat mijn tuinburen niet willen dat er manshoog onkruid staat. Heus. Dat snap ik. Maar dat is ook nooit het geval geweest!

Volgens mij is dit een duidelijk gevalletje cultuurclash. De bevolking van ons stadje vergrijst in hoog tempo en de volkstuin is hier nog typisch een hobbyplek voor oudere mannen. Ik heb het afgelopen jaar althans geen dames alleen op de tuin gezien. Heel af en toe iemands echtgenote die wat kwam oogsten of haar man iets te drinken kwam brengen. 

Tja, en dan val je als 'jonge' (vergeleken met hen dan hè) vrouw met eigen ideeën zwaar uit de toon. Een vrouw die chioggiabieten zet, rucola en dragon kweekt en zes soorten buitenissige tomaten. Een vrouw die in februari al (!!!) tuinbonen zaait. Die bloemen net zo belangrijk vindt als groenten! Die zich verdiept in moderne technieken! Die overal foto's van maakt! Te bizar voor woorden natuurlijk. 

juli 2015

Ik vind het typisch dat mij wordt verweten dat ik niet zichtbaar genoeg aanwezig ben geweest het afgelopen jaar. Als ik op stralende zondagmorgens heerlijk aan de slag ging was er verder niemand op het hele complex. Dan zaten alle pensionado's heerlijk met de krant op de bank, of zaten ze in de kerk. Geen wonder, want zij hebben de rest van de week alle tijd van de wereld. 

Want nee, ík ben niet in de gelegenheid om op doordeweekse ochtenden lekker te komen rommelen. Ik werk vijf dagen per week. Ik heb ook een kind en een man en een huishouden. De tuin slokte toch behoorlijk veel tijd op en het zit me dwars dat dat in andermans ogen kennelijk niet voldoende was. 

juni 2015

Al die tijd dat ik trots op die tuin was en op mezelf, waren er mensen die zich kapot zaten te ergeren aan me. Die ongevraagd dingen uit de grond gingen trekken, die ongevraagd mijn gras begonnen te maaien (voor de helft!), die mijn courgettes weg smeten, die bij het bestuur gingen miepen over mijn tuinierstijl. 


Nou, zo snel geef ik het niet op hoor. Hoewel ik vandaag -ondanks mooi weer- geen zin had om naar de tuin te gaan. Ik ben een beetje op mijn moestuinzieltje getrapt. Gaat wel weer over. 

10 februari 2015

Groe(n)tjes!

Ik ben veel te dik voor de tuin

Zoooo....na maanden afwezigheid eindelijk weer eens op de tuin geweest. Ik durfde al een hele tijd niet meer, omdat ik vreesde voor okselhoog onkruid en ander onheil. Maar toen ik me laatst (als enige) op het complex begaf viel het me eigenlijk best mee. 

januari 2016

Ik vond nog wel wat resten van het omgekomen plastic kasje (die groene buizen), maar het zag er beter uit dan een jaar geleden. Want op 1 januari had ik de tuin precies een jaar. (hoera) Hieronder een foto van hoe het tóen was. 

januari 2015: er lag nog sneeuw!

Ik heb nog steeds niemand gecharterd om mijn tuin een beetje te beheren in de tijd dat ik zwanger en dik op de bank lig. Het viel me nu al op dat ik met 24 weken zwangerschap al behoorlijk wat moeite had met bukken enzo. Zo probeerde ik de doorgeschoten venkel uit de grond te rukken, maar die stronken bleken behoorlijk vasthoudend. Ik moest het opgeven. 

frambozenmummies

Gelukkig kan ik nog wel snoeien. Even de frambozen- en de bessenstruiken een lesje geleerd!

voor

Hatseflats.

na

De takken ruim ik niet op hoor. Ik denk dat er nog best wel beestjes zijn die in die chaos willen wonen in de winter. Bovendien zie ik het nu nog als handige bodembedekking. 

Gelukkig waren er ook nog dingen die niet volledig dood of verrot waren. Met dank aan El Niño, de opwarming van de aarde of wat dan ook...

Halló?! Hoe leuk zijn deze bloemetjes midden in de winter? De foto is nog wat raar. Niet helemaal scherp op de plekken waar ik dat wil, want ik heb een nieuwe telefoon waar ik nog wat aan moet wennen. 

Verder stond de boerenkool er werkelijk fantastisch bij. Zo fantastisch dat ik vergeten ben een foto te maken. Dan maar een foto van de palmkool/cavolo nero. Want die was ook heel mooi. 

bloemetjes?

Ik vermoed dat deze palmkool bloemetjes gaat maken. Ik heb er absoluut geen verstand van, maar dat gevoel heb ik gewoon. Hij ziet er ook een beetje uit als een kerstboom, vergeleken met de andere palmkolen.

In mijn schuur was het alles behalve feest. Ik heb daar standaard een winter/werkjas hangen, én het tuinbroekje van mijn dochter. Nu blijkt de schuur enigszins lek te zijn. Een pietsie maar hoor. In ieder geval genoeg om de luchtvochtigheid ideaal te laten zijn voor de aangroei van schimmels. Afijn, dit was de voering van mijn jas:

ieuwww

En zó zag het kindertuinpakje er uit. 

ieuwwww

Gelukkig is alles er in de wasmachine wel gewoon uit gegaan. Maar vies was het wel!

spruiten

Intussen gaat de spruitkool ook lekker zijn eigen gang. De bovenste spruiten zijn zo groot als kindervuisten. De onderste spruiten zijn dusdanig ver heen dat ze nu zèlf spruitjes krijgen. Ja, echt! Hoe ik het voor elkaar heb gekregen is mij ook een raadsel.

En misschien had ik de artisjokken ook wat beter in de gaten moeten houden. 

En zo blijven we maar aanmodderen in die tuin. (Op dit moment letterlijk.) 

Groe(n)tjes!