Even kijken of het allemaal wel goed gaat...

Gisteren fietste ik met de kleine achterop richting de supermarkt toen zij opeens vroeg of we niet even naar de tuin konden. Ik merkte aan mezelf dat ik dat eigenlijk niet zo zag zitten. Ik heb niet voor niks de tuin overgedragen aan de buurmannen. Ik wilde wel nog wat bloemen zaaien, maar ik durf niet zo goed. Het voelt niet meer als 'mijn' tuin. 

Maar mijn dochter ziet het nog wel als 'onze' tuin en daar heeft ze gelijk in, natuurlijk. Haar zandbak en speelhuisje staan er tenslotte nog, ik heb de sleutel van de schuur en het hek en ik heb de huur netjes betaald.

Het was een prachtige dag en ik vond dat ik mezelf er maar even overheen moest zetten. Dus wij naar die tuin. En er was weer eens bijna niemand op het complex bezig. Maar 'onze' moestuin lag er bijzonder netjes bij. Kaal. Maar netjes. 

Mijn loopgeulen zijn zo goed als verdwenen. De meeste vaste plantjes hebben ze laten staan. De stapel takken tussen de bessenstruiken (die ik daar expres had neergelegd tegen het onkruid en voor de beestjes) is verdwenen. 

Zucht.
Het voelde echt niet meer als mijn tuin. Ik heb er op dit moment gewoon niks te zoeken. Ik kan niks en ik heb er geen energie meer voor. 

34 weken zwanger

En ik ben natuurlijk wanstaltig dik. 
Afijn. Mijn dochter had geen last van dit soort deprimerende gevoelens, die vond het fantastisch om weer even terug te zijn.

Ze ging heerlijk rommelen met een emmer modderwater, rondjes rennen over de looppaden en was volkomen in haar element. 
Ik voelde me daarentegen volkomen overbodig en wilde weg. Er viel nog geen onkruidje uit de grond te trekken. De buurmannen waren flink tekeer gegaan. Allerlei klussen waar ik al maanden tegenaan liep te hikken hebben ze aangepakt. Zelfs áchter het schuurtje zag het er fantastisch uit.

Zo netjes is het dus echt nog nooit geweest. Ongelooflijk. Het is bijna gênant, zo aangeharkt als het nu is. Het was namelijk één grote woestenij, met een kruiwagen vol tuinafval, overal hoog gras en brandnetels.

Ik stel me zo voor dat de buurmannen vloekend en tierend aan de slag zijn gegaan met die bende. Zo zou ik het gedaan hebben namelijk. Maar misschien is dit één en al projectie en vonden ze het geen enkel probleem. 

Wat ik ook apart vond was dat de narcissen het dit jaar wèl doen. Komt vast door alle goede zorgen. Die narcissen hebben gewoon een hekel aan mij gehad vorig jaar. Grrmbl. 
Deze plant blijkt de beste koop van het hele jaar te zijn geweest:

Continue mooie paarse blommen. Ik weet even helemaal niet meer hoe dit plantje heet (zwangerschapsdementie), maar áls je het ergens tegenkomt: KOPEN!
Ook de artisjok heeft de winter overleefd. Jeej! Blij mee.

Er zaten wel dikke slakken in, die heb ik eh... weggedaan. 
En er was nog een dapper bloemetje! Vond ik ook leuk om te zien. Het gaat wel goed komen met die tuin dit jaar. 

Alleen niet met mij erbij. Ik ben hoogzwanger, nu met verlof (hard nodig) en we hebben drie weken geleden ons huis verkocht en een week later een nieuw huis gekocht. Ik moet me richten op wat er allemaal te gebeuren staat in mijn leven en de moestuin echt loslaten. Dat vind ik best lastig, kun je het merken? 

In ons nieuwe huis heb ik straks een echte tuin. Sterker nog: Een voor- én een achtertuin. Het huis is lekker ruim, de tuin is best wel klein. Een compromis. Een groot huis met grote tuin kun je hier in de omgeving niet kopen met ons budget. 

Het is wel een uitdaging, want de huidige bewoners hebben deze postzegeltuin volgegooid met saaie tegels. Aan mij de schone taak om die betonnen bak na 1 juli om te toveren in een prachtige groene oase. Zin in! Misschien voer voor een nieuw blog?

Groe(n)tjes!