woensdag 31 mei 2017

Luizenbehuizing in de minimoestuin en NOG STEEDS tuintegelteringherrie

Ik moet een andere manier vinden om foto's te maken van mijn planten. Mijn telefoon moet steeds meer moeite doen om de boel scherp te stellen en ik zie pas dat iets onscherp is wanneer ik het hier op Ik Moestuinieren knal. Anyway. Dit zijn de Blauwschokker capucijners. Wat een prachtige bloemen maken die! Echt heel erg gaaf. 

Sowieso gaan alle peulvruchten in de voortuin nu erg goed. Ik kan niet wachten tot ik mijn eigen boontjes mag gaan doppen! Check die erwtjes dan. 

Het is afgelopen week bloedheet geweest en dan overdrijf ik denk ik niet. Op een gegeven moment was het zelfs 32 graden. En dat in mei! En ik maar heen en weer lopen met gieters, om mijn kostbare oogst te redden. Hoe deed ik dat ook alweer in de grote moestuin? Nou ja, dat soort dingen wis je dus uit je geheugen. Maar toen stond ook alles in de volle grond en dan duurde het een stuk langer voor het was uitgedroogd. 

Een beetje een tegenvaller qua tuinbonen: De eerste zwarte luizen hebben mijn bonen ontdekt. Nu weet ik nog wel dat dat niet persé betekent dat ook het binnenste gedeelte van de peulen meteen is aangevreten. Twee jaar terug had ik vreselijke hoeveelheden luizen op de tuinbonen maar waren de boontjes uiteindelijk prima. Zo zie je maar weer: Het gaat -net als bij mensen- om de binnenkant! {einde stichtelijk praatje}

Maar goor zijn ze wel, die dingen: 
En ik had nog wel zo braaf de bovenste verse stukjes afgeknipt! Komen ze tóch, die lullo's. Ik heb het even opgezocht: Die luizen komen aanvliegen (een paar dan) en worden óf geboren op de plant óf er heen gebracht door de mieren! Het lijkt Te Land Ter Zee En In De Lucht wel! 

Mijn biologisch verantwoorde anti-luizen spuitspul bewaar ik voor de tuinplanten, deze bonenluizen veeg ik er maar een beetje lafjes vanaf. 

Naast die bonenbak had ik een plantenbak staan met een oudere lavendelplant. Toen ik die er uit haalde vond ik een slakkennest. 

hellupie!
Ik heb het hart niet gehad om ze dood te maken, de slakken. Ze wonen nu in het weiland hiernaast. Toedeledokie, hopelijk tot nooit meer ziens. 

Voorts heb ik eindelijk eindelijk eindelijk mijn tomatenplanten verpot. Althans een paar. Dit is de soort Hellfrucht. Ze staan nu op de zonnigste plek in de tuin. Hopelijk trekken ze dat een beetje.

Net als de andere nieuw opgekweekte aanwinsten: De courgette bijvoorbeeld. Erg tegenvallend qua zaaien. Ik heb zeker acht zaden in de grond gestopt en er kwam maar één plantje op. En dat lijkt me nog een soort gehandicapte ook, want hij heeft een rare vorm blaadjes. Het kan ook zijn dat de kat er hapjes van heeft genomen. 


En de kool begint er ook steeds meer uit te zien als kool. Leuk hoor. Toch zag ik een wittige waas die ik niet vertrouw in één van de kolen. Kijkt u even mee:
Ja? Ja? Zie je? En? Moet ik al euthanasie gaan plegen of kunnen we het nog even aankijken?

Zucht, ik heb het maar moeilijk als voortuinagrariër. Gelukkig heerst er in de achtertuin een serene rust: 



NIET DUS! De irritante tuintegelzager was weer (nog steeds) 's avonds bezig! Zie vorig blog. En wéér moest de baby hartverscheurend huilen. En wéér deed de kleuter geen oog dicht. En wéér hebben we geklaagd. Net als de buren. En wéér heeft die slome hovenier gezegd dat hij ECHT HEEL SNEL klaar zou zijn. Maar er werd verder ook nergens sorry voor gezegd en wij zijn kennelijk zeurpieten die nergens tegen kunnen. Nou ja, het zal allemaal wel. 

Dan maar binnen zitten staren naar het overblijfsel van mijn AH-moestuintjes, drie paksoitjes die dringend een nieuw thuis moeten. Ik wil ze eigenlijk nog steeds in de voortuin maar mijn wederhelft vindt paksoi 'niet te vreten' en dan druk ik me nog netjes uit. Wat te doen?



Nou, dat was hem weer. 
Groe(n)tjes!
zomeravond in de nieuwe achtertuin









4 opmerkingen: