De modderige middenweg

Ik heb vandaag voor het eerst van mijn leven een paadje gegraven. Ik wilde een snellere weg dwars door de tuin zodat ik snel naar het speelgedeelte voor Merel (2) kan rennen. De laatste keer met haar op de tuin bleek dat geen overbodige luxe. 

Ik ben erg tevreden met mijn nieuwe pad. 

Mooi hè? Ja toch niet dan?

Op de foto zie je ook mijn supersonische nieuwe opvouwbare tuinafvalemmer. Buurman Bert opperde dat het misschien beter was om vers vermoord onkruid niet lukraak op het pad te gooien maar meteen in een bak of zoiets. Toen ging mij een lichtje op (ping!): Ik héb een bak! Die heeft mijn moeder gekocht bij de Lidl! Jeej. Met terugwerkende kracht weer blij met haar aankopen.

Bij de mannen van de tuinvereniging kocht ik 17 aardbeienplantjes en een zakje poot-uitjes. Ook die wilde ik in de grond gooien, alleen toen begon ik me af te vragen hoe ik van die grote klonten klei mooie luchtige grond kon maken. 

Ik had min of meer verwacht dat dat 'vanzelf' zou gebeuren. Buurman Bert verzekerde me dat de klontensituatie inderdaad vanzelf zou verbeteren, maar dan moest het wel eerst flink regenen. 

Geen zin om op te wachten. Dan maar woest met dat drietanderige ding in de aarde raggen. 

de aardbeien voor ik ze de grond in stopte. De naam van het ras ben ik al vergeten

Uiteindelijk geen idee of dit nou goed is of niet. Nou. Die aardbeien doen het er maar mee. Als het ze niet bevalt rotten ze maar op naar hun eigen land.

Ook de uitjes waren een bron van verwarring. Waarom betaal ik 1,50 voor een netje mini-uitjes die nog helemaal verzorgd en alles moeten worden terwijl je voor 99 cent bij de supermarkt een net gewone uien koopt? Omdat het leuk is denk ik?

Nou, we merken het wel!

Groe(n)tjes!

lief hè, mijn uienkinders?